Thuis blijven wonen of verhuizen naar een appartement? Tonny Rosbergen is er inmiddels uit: ze blijft. Al 40 jaar woont ze in een huisje uit 1925 aan de Hoogravenseweg. Ze heeft haar hart en ziel in de woning zitten en is geworteld in de wijk Hoograven. “Met wat technische snufjes en een goed netwerk om mij heen, woon ik hier nog prima.”
“Dit is mijn plek; ik blijf hier zolang het mij gegeven is”
Een traplift naar de eerste verdieping en een persoonlijk alarm om haar pols: twee technische aanpassingen waarmee Tonny comfortabel kan blijven wonen. “Toen ik 5 jaar geleden een heupoperatie kreeg, heb ik een traplift laten installeren. Een van mijn beste beslissingen ooit! Zo’n traplift zou ik dan ook iedere oudere aanraden. Ik kom nu gemakkelijk boven naar mijn slaapkamer en badkamer.”
Ook met het persoonlijk alarm is ze blij. Het geeft haar een veilig gevoel. Met één druk op de knop van haar strak vormgegeven horloge bereikt ze snel haar buren. Of ze ‘m al eens nodig heeft gehad? Tonny glimlacht: “Ja, al na drie dagen dat ik het alarm om had! Het schoot in mijn rug en ik kon niet meer bewegen. Het duurde even voordat ik besefte dat ik hulp kon inroepen via de knop. Maar daarna was mijn buurman zo bij me.”
Tonny kocht haar woning 40 jaar geleden. Eerst woonde ze er samen met Jeroen, de jongste van haar drie kinderen, en nu al weer flink wat jaren alleen. Tonny is blij met de mensen uit de buurt die altijd klaarstaan als het nodig is. “Met mijn directe buren heb ik goed contact, maar zeker ook met de mensen uit de straat. Het is fijn dat je altijd contact kunt maken. Een praatje, even zwaaien. Bovendien is dit een levendige wijk en straat, ik zie allerlei mensen voorbij komen richting de kinderboerderij of het winkelcentrum. Dat is erg gezellig.”
Naast burenhulp krijgt Tonny ook veel steun van haar zoon en Chinese schoondochter, van een huishoudelijke hulp en van een klusjesman. “Ik ken elke centimeter van dit huis, ik heb door de jaren heen veel zelf gedaan. Maar nu ik ouder word, lukt dat niet meer. Mijn klusjesman Peter kan ik altijd bellen. Je moet zorgen voor een goed netwerk om je heen. En niet bang zijn om dingen te vragen.”
Nu zit Tonny zeker niet alleen maar achter de geraniums. Ze gaat naar haar bezigheden in voormalig woonzorgcentrum De Saffier – een leeskring, dichterskring en zingevingskring -, naar de koffieochtend in de bibliotheek en ze spreekt graag af met vriendinnen; bijvoorbeeld op de een van terrassen aan het water. “Ik heb een rollator waarmee ik de meeste afstanden loop, ook van hier naar De Saffier. Bij slecht weer bel ik de Regiotaxi. Die rijdt tegenwoordig goed op tijd, daar kan ik van op aan.”
“Kies voor comfort: laat de boodschappen bezorgen”
Tonny kan daarnaast goed overweg met haar tablet en met internet. “Dat raad ik iedere oudere ook aan: ga mee met de ontwikkelingen in de maatschappij! Laatst kon ik een vriendin niet aan de telefoon krijgen, omdat ze haar Ziggokastje niet had gereset. Ik heb haar gelukkig kunnen helpen. Ik ga online om mijn kleding te bestellen, laat mijn boodschappen bezorgen via Picnic: het levert mij veel gemak op.”
“Ik wil zelf de regie houden, niet afhankelijk zijn”
Of Tonny er toch weleens over nadenkt om te verhuizen? “Laatst nog, toen ik kortsluiting had in de keuken. Het is een oud huis uit 1925, toen verlangde ik wel even naar een nieuwbouwappartement. Maar ook daar kan iets misgaan. De lift in het appartementencomplex loopt vast bijvoorbeeld. Dan ben je toch weer afhankelijk van externen. Daar ben ik niet zo van. Nu belde ik Jeroen en was het vlot opgelost.”
Voorlopig zit Tonny prima in haar vertrouwde woning in Hoograven. Ze mist wel nog één ding in de wijk: een kleine klussendienst voor ouderen. Hiervoor is ze al in contact met onder meer de sociaal makelaar in de wijk. “Ik zoek een vaste buddy die ik kan bellen voor kleine dingen, zoals met heet weer een boodschap doen of een lamp indraaien. Dat is voor veel meer ouderen die thuis willen blijven wonen belangrijk.”
Fotografie: Puck ‘t Hart; Tekst: Stephanie de Blieck.