De Louise Kerlinghof is “een dorpje in Tuindorp”, vindt Bart Engbers. Hij bewoont er een maisonnette en dat bevalt prima. In de wijk zelf mist hij weleens wat reuring. Maar om die reden verkassen naar de binnenstad? “Nee hoor, dan maar saai.”
“Toen ik net 50 was, kreeg ik last van mijn heup”, vertelt Bart. “Ik had op dat moment een huis met drie verdiepingen in Wittevrouwen. Na een heupoperatie kon ik vanwege de trappen niet thuis revalideren. Ik dacht: dit overkomt me geen tweede keer. Ik wil ergens wonen waar alles gelijkvloers is.”
Op dat moment waren de woningen aan de Louise Kerlinghof in aanbouw. Nog vanuit het ziekenhuis kocht Bart een appartement op de begane grond. Het was niet groot en “een beetje hokkerig”. Maar dat vond Bart geen probleem; als schooldirecteur en gemeenteraadslid voor de PvdA was hij toch veel van huis.
Bart liep al tegen zijn pensioen, toen hij de kans kreeg een maisonnette te kopen in hetzelfde complex. “In de toekomst zou ik veel vaker thuis zijn en wat meer ruimte leek me dan wel fijn. Ik wilde vooral graag een aparte werkplek.”
Hij verhuisde binnen het complex en heeft nu een verdieping op de tweede etage én een grote leefzolder op de derde. De woning is 120 vierkante meter, maar door de schuine wanden op zolder kan Bart niet overal staan. De maisonnette heeft brede deuren, geen drempels en een royale toiletruimte. De trap is breed genoeg voor een eventuele traplift. “Ik heb inmiddels een nieuwe heup, dus kan weer prima naar boven”, zegt Bart. “Maar mocht het nodig zijn, kan ik hier zelfs met een rolstoel wonen.”
“Na een heupoperatie kon ik vanwege de trappen niet thuis revalideren. Ik dacht: dit overkomt me geen tweede keer.”
Dankzij een uitgebroken muur is er een ruime woonkamer. “Aan de eettafel lees ik elke ochtend van acht tot half tien de krant. Pas als ook de puzzel is gemaakt, ben ik bereikbaar voor andere mensen”, grapt Bart. Zijn slaapkamer is ook op de onderste verdieping.
Op de zolder staat de belangrijkste reden voor zijn verhuizing: een flink bureau. “Ik breng hier heel wat tijd door, want ik werk nog veel voor organisaties in het onderwijs.”
Verder staat er op de zolder een groot scherm met een bank ervoor. Het is Bart zijn ‘thuisbioscoop’. De tafel een stukje verderop, ligt vol met paperassen. “Dit is de plek waar ik mijn familiegeschiedenis uitpluis en opschrijf.” Dan is er op de zolder nog een bed voor logés. “Ik heb een goed contact met mijn broer, twee zussen, neefjes en nichtjes, maar ze wonen allemaal op afstand.”
“Ik woon hier prachtig!” vindt Bart. Het is rustig en tóch levendig door het pleintje aan de voorkant. Vanuit de keuken heb ik zicht op het plein van de Paulusschool.” Het contact tussen de bewoners van de achttien eenheden is goed. “We borrelen soms samen, houden elkaar een beetje in de gaten en gaan langs als er iets aan de hand is.” Ook de mensen in de andere huizen aan het plein kent Bart allemaal. “Het is hier net een dorpje in Tuindorp.”
En hoe de wijk bevalt? Ach … “In Tuindorp gebeurt weinig. In het verleden heb ik weleens een appartement in de binnenstad overwogen. Maar je krijgt dan ook te maken met de bijbehorende problematiek: drugs, wildplassen, luidruchtige kroegen, prostitutie. Dan woon ik toch liever saai. Wél zou ik het leuk vinden als er in Tuindorp een café of restaurantje kwam. Voor een beetje reuring.”
Fotografie: Puck ’t Hart; Tekst: Saskia Engbers.