Verscholen in het groen van Overvecht-Noord, vlak bij Stadstuin Klopvaart, ligt de hoekwoning van Hilde Vervaat. Of ze nog lang in dit grote huis blijft wonen? Hilde heeft geen idee. Ook als je ouder bent, stelt de liefde je soms voor lastige keuzes.
“Oh kijk, een vogeltje! Is het een mus? Dat is leuk, want die komen hier nauwelijks.” Zittend aan haar eettafel wijst Hilde door het zijraam naar ‘het vogelbosje’: een groenstrook naast haar huis. “Het is gemeentegrond, maar ik ben verantwoordelijk voor het onderhoud”, legt ze uit. “Tegenwoordig heb ik daar een tuinman voor.”
Kater Daan is intussen aan Hildes voeten gaan liggen. “In het asiel sprong hij meteen bij me op schoot. Toen wist ik dat ik hém wilde hebben. Ik ben erg blij met Daan; hij is aanhankelijk en jaagt gelukkig niet op vogels.”
In 1987 kwam Hilde met haar toenmalige man Paul – hij overleed vijf jaar geleden – in dit huis wonen. Ze waren de eerste bewoners. “We waren allebei gescheiden, en onze financiële situatie was er niet beter op geworden. Omdat andere locaties te duur waren, kwamen we in Overvecht terecht.”
“Het was niet onze eerste keuze. Het huis ligt ver van het centrum van Utrecht, en dat vind ik nog steeds een nadeel. Maar verder bevalt Overvecht heel goed. Het is een prachtige groene wijk. Met een wandelgroepje ben ik elke week in de parken van Overvecht te vinden. Het valt me steeds weer op hoe mooi het hier is.”
Niet alleen de wijk, ook het huis is naar Hildes zin. “We hebben het flink laten uitbouwen. Daardoor is er een woonkamer ontstaan van bijna zestig vierkante meter.” Dat ging wél ten koste van een stuk tuin. Gelukkig bleef daar genoeg ruimte over voor Hildes pronkstuk: een grote walnootboom.
Boven heeft het huis nog een zeer ruime slaapkamer met balkon, een logeerkamer en een zolder met vaste trap.
Hildes buren zijn bijna allemaal jonger, en de meeste hebben kinderen. “In de loop der jaren is er aardig wat samenhang ontstaan. Paul en ik zijn ooit begonnen met een beheergroep die twee keer per jaar schoonmaakt in de buurt. Die groep bestaat nog steeds, hoewel ik niet meer meedoe.”
“Verder zijn er buurtbewoners die een nieuwjaars- en zomerfeest organiseren in Stadstuin Klopvaart. De hele buurt wordt dan uitgenodigd. Tussendoor zijn er ook wel borrels, maar die slaan nog niet helemaal aan. Blijkbaar vinden mensen dat wat te veel. In het begin vond ik het lastig om in mijn eentje naar die borrels te gaan. Nu doe ik dat toch, en zo heb ik nieuwe mensen in de wijk leren kennen.”
“Ik merk wel dat wijkbewoners bang zijn voor kosten die eraan zitten te komen. Het gaat om afbetaling van de erfpacht; een kwestie die ook in andere Utrechtse wijken speelt. Daarnaast wordt Overvecht-Noord als eerste bestaande wijk van Utrecht aardgasvrij. Ik vind dat goed, maar er is nog weinig bekend over de kosten die dat met zich mee gaat brengen voor de bewoners. Dat veroorzaakt veel onrust. In Overvecht wonen geen rijke mensen. Er zijn zelfs buurtbewoners die vanwege de aankomende kosten verhuizen. Heel erg jammer!”
“We willen de lat-relatie graag handhaven, maar wat als reizen niet meer gaat?”
Denkt Hilde – vooral met het oog op haar leeftijd – zelf weleens aan verhuizing naar een appartement? “Soms, maar een beslissing daarover schuif ik voor me uit. Sinds acht maanden heb ik namelijk ‘verkering’ met Koosz uit Drenthe. Ik ken hem van een datingsite. We zijn van ongeveer dezelfde leeftijd en reizen nu nog naar elkaar toe. Koosz en ik willen de lat-relatie graag handhaven.”
“Maar wat als reizen niet meer gaat? Gaan we dan samenwonen, bijvoorbeeld ergens halverwege? Is dat wel verstandig? Want als een van beiden vervolgens overlijdt, zit de ander alleen in een onbekende omgeving. Ik vind het heel ingewikkeld om daarover na te denken. Daarom heb ik besloten zoveel mogelijk bij de dag te leven. Dat betekent dat ik voorlopig in dit huis blijf. Voor nu is dat goed; ik heb het hier nog steeds erg naar mijn zin!”
Fotografie: Puck ’t Hart; Tekst: Saskia Engbers.