Toen Els Leicher vijftien jaar geleden een rugwervel brak, realiseerde ze zich ineens hoe kwetsbaar ze in haar huis met trappen was. Reden om te verhuizen! Nu woont ze in een appartement in een bijzonder gebouw: Het Bolwerk, vlak bij de Sterrenwacht.
“Het was altijd mijn droom om in de binnenstad aan het water te wonen. Dat geeft zo’n gevoel van rust”, zegt Els. Inmiddels woont ze al twaalf jaar op steenworp afstand van zowel de singel als de Nieuwegracht. En daar geniet ze erg van.
Voor ze hier kwam, had Els 25 jaar lang een groot huis op de Springweg. “Op een ochtend had ik een dom ongelukje”, vertelt ze. “Ik viel van mijn stoel en brak een rugwervel. Ineens realiseerde ik me: ik ben heel kwetsbaar in dit huis als ik ouder word. Ik besloot op zoek te gaan naar een appartement in de binnenstad.”
“Dat viel nog niet mee. Nergens was het zo leuk als op de Springweg. Behalve hier.”
Els woont nu in Het Bolwerk, een markant gebouw met zestien appartementen rond een binnentuin. De appartementen zijn 105 tot 130 vierkante meter groot en hebben drie kamers. Het Bolwerk is gebouwd op de fundering van een voormalige Duitse bunker.
Van buiten is het een sober en donker blok. Maar eenmaal binnen bij Els op de bovenste etage, is er een zee van licht. Dat komt door het vele glas dat van de vloer tot het plafond loopt. “De eerste jaren dat ik hier woonde, heb ik alleen maar luchten gefotografeerd”, vertelt Els enthousiast. “Vanaf mijn bank zie ik zelfs de sterren.”
Vanuit een van de ramen is ook het topje van de Dom zichtbaar. Dat steekt nog net boven het appartement van haar overbuurman uit. Els zegt lachend: “Het is jammer dat hij gordijnen heeft opgehangen, anders zou ik de hele Dom kunnen zien, dwars door zijn ramen heen.”
Els is verknocht aan de binnenstad. “Ik kan op zaterdagavond spontaan denken: er is niks op televisie, ik ga naar de bioscoop. Dan ben ik er zo. Dat doe ik best vaak en ook gerust in mijn eentje. Een ander voordeel van deze plek: ik heb geen auto nodig.”
“Als ik naar het station loop, neem ik wat extra tijd. Ik kom altijd wel een bekende tegen”
Ze kent veel mensen in de binnenstad. “Dat komt door mijn vroegere werk bij de gemeente, waar ik onder andere wijkmanager binnenstad was. Maar ook door mijn bestuurswerk voor de Binnenstadskrant.”
En dan is er nog Gastheerschap & Cultuur, opgericht voor en door mensen in het Museumkwartier. “Elke maand doen we iets samen”, vertelt Els. “We gaan bijvoorbeeld naar een tentoonstelling of op bezoek bij iemand thuis. Er gaan steeds zo’n honderd mensen mee. Zo krijg je vanzelf veel contacten. Als ik naar het station loop, neem ik wat extra tijd. Ik kom altijd wel een bekende tegen met wie ik even een praatje maak.”
“Waar ik me wel zorgen om maak: heel veel panden worden verbouwd tot kleine appartementjes. Daar komen mensen twee of drie jaar wonen, waarna ze weer verhuizen. Vaak zijn dat starters of mensen die net gescheiden zijn. De sociale samenhang wordt daardoor wel minder.”
“Mocht ik minder mobiel worden, dan kan ik hier blijven wonen”, besluit Els. “Ik heb zelfs al kunnen oefenen hoe dat is. Een paar jaar terug ben ik aan mijn voet geopereerd. Ik mocht twee weken niet lopen, maar had geen zin om steeds binnen te blijven. Ik heb toen een scootmobiel gehuurd. Die heb ik in de gang gezet, en als ik naar buiten wilde, ging ik erin zitten. Dat ging prima!”
Fotografie: Puck ’t Hart; Tekst: Saskia Engbers.