Mien Boer-Schaafsma is blij dat ze de stap heeft gezet: ze verhuisde van Alkmaar naar Utrecht. Nu woont ze in de aanleunflat van Careyn Rubenshof in Utrecht-Oost. Zo is ze dichter bij haar zoon en mantelzorger Peter (60). Wel zo handig nu ze door de ziekte van Alzheimer steeds vergeetachtiger wordt.
Mien wijst naar buiten: “Zie je die grote boom? Die maak ik in alle seizoenen mee. Soms praat ik tegen hem. Dan zeg ik: ‘Je wordt mooi groen, jongen.’ Maar vanuit mijn raam kijk ik ook op de Rubenslaan, met veel fietsen, auto’s en een stadsbus. Ik vind het heerlijk om aan een behoorlijke straat te wonen. Als je ouder wordt, ben je vaak alleen. Dan moet het niet te stil zijn.”
“Toch zie je regelmatig andere mensen”, zegt Peter. “Drie keer in de week ga je hier naar de dagopvang. De ‘club’ noem jij dat. Jullie praten en nemen de krant door. En jullie doen spelletjes, maar daar hou jij niet zo van.”
Mien: “Nee, dan moet ik aan mijn oude vak denken. Ik was kleuterjuf. Toen deed ik spelletjes met kleine kinderen. Hartstikke leuk! Maar met oude mensen is dat anders, minder gezellig.”
Peter: “Je hebt hier ook nog andere activiteiten. Op dinsdag is er de ene week zang en de andere week luisteren naar klassieke muziek. En daarna ga je naar de gym.”
Mien: “We drinken ook altijd een kopje koffie of thee. Dat zijn de dingen die je nodig hebt.”
Mien woont sinds 2016 in de aanleunflat van Careyn Rubenshof. “Ik ben geboren in Zuilen”, vertelt ze. “Daar heb ik gewoond op het Van der Werffplein, in de Van der Pekstraat en de wethouder D.M. Plompstraat.” Op haar veertigste verhuisde ze met haar echtgenoot Henk naar Alkmaar. Mien en Henk kregen samen drie kinderen.
In 2011 overleed Henk. “Toen hij er niet meer was, ging ik me heel eenzaam voelen”, vertelt Mien. “Dat is niet goed. Je bent dan steeds met jezelf bezig en gaat piekeren. Ik vroeg me af: waarom leef ik eigenlijk nog? Peter zei: ‘Kom terug naar Utrecht, dan kan ik vaker bij je langs.’ Dat wilde ik wel.”
Peter: “Het huis in Alkmaar was ook onhandig en had veel trappen. Jij ging slechter lopen. En we hoorden van andere mensen dat je afspraken begon te vergeten. We zijn naar de dokter gegaan en je bleek de ziekte van Alzheimer te hebben.”
Mien: “Als je zo oud bent als ik, ga je dingen vergeten. Hoe oud ben ik eigenlijk, Peter?
Peter: “Bijna 90.”
Mien: “Deo volente.”
Peter schreef zijn moeder bij Woningnet in voor een appartement in Careyn Rubenshof. Ook regelde hij via organisatie Het Vierde Huis een urgentieverklaring. Al na een paar maanden kon Mien naar haar geboortestad komen.
Tegen de verhuizing zag ze enorm op: uitzoeken, inpakken, inrichten. “Ik kwam dingen tegen waarvan ik dacht: moet ik die meenemen of niet? De kinderen en kleinkinderen hebben bijna alles voor mij gedaan. Fantastisch!”
“Oude bomen moet je niet verplanten. Tenzij de grond ergens anders beter is”
“Ik hoor veel mensen zeggen dat het een grote stap is om op mijn leeftijd nog te verhuizen. ‘Oude bomen moet je niet verplanten.’ Mijn kleinzoon Tijmen zegt dan: ‘Tenzij de grond ergens anders beter is.’ Dat denk ik ook. Ik woon hier fijn. Ik voel me niet meer zo eenzaam als in Alkmaar.”
Miens appartement is 54 vierkante meter. “Groot genoeg”, vindt ze. “Ik heb een kamer met een keuken, en een aardige slaapkamer.”
“En een logeerkamertje en eigen sanitair”, voegt Peter toe.
Peter komt drie of vier keer per week op bezoek. “Ik doe de boodschappen, regel de zorg en financiën”, vertelt hij. “Als mijn moeder naar de dagopvang is geweest, belt ze altijd als ze terug is. Dan weet ik: ze zit weer veilig op haar plek. En mijn vrouw Regina belt haar elke dag even vanuit de auto.”
“Peter is mijn steun en toeverlaat”, aldus Mien. “Ik heb hem hard nodig. Hij regelt een heleboel. Zonder Peter zou ik hier niet kunnen wonen.”
Peter: “Vier keer per dag komt er ook iemand van Zorg Thuis van Careyn. Ze helpen je met opstaan, wassen en aankleden. Om twaalf uur brengen ze je pilletje tegen diabetes. Aan het eind van de middag warmen ze je magnetronmaaltijd op, en ’s avonds helpen ze je in bed.”
“Verder komt hulpstudent Emma twee keer in de week”, vervolgt Peter. “Dan maken jullie samen schoon. Of jullie gaan wandelen langs de Kromme Rijn. Emma heeft ook stickers op de lades en deurtjes in de keuken geplakt. Zo kun je alle spullen gemakkelijk vinden.”
Mien: “We drinken altijd een kopje thee en dan praten we wat. Het is heel gezellig als Emma er is.”
Fotografie: Puck ’t Hart; Tekst: Saskia Engbers.
www.hetvierdehuis.nl
www.hulpstudent.nl