Henk Nass en zijn vrouw Rikie Dernison (84) zijn geboren en getogen in Utrecht. Ze hebben hun hart niet alleen verpand aan de stad, maar ook aan de wijk Overvecht. Daar wonen ze in Gagelstaete, een woongroep voor 50-plussers. Nu Rikie lijdt aan dementie, heeft Henk één wens: dat ze bij elkaar kunnen blijven wonen.
“Rikie blijft liever even op bed”, verklaart Henk de afwezigheid van zijn vrouw. Zij heeft dementie en Henk is haar mantelzorger. Het echtpaar heeft samen drie dochters en een zoon. Die zijn groot geworden in een tienhoogflat aan de Dorbeendreef in Overvecht. “Toen zij de deur uit waren, zaten we ineens met z’n tweetjes in een vijfkamerflat”, zegt Henk. “Het werd tijd voor iets kleiners.”
“We hadden van deze woongroep gehoord en vooral de gemeenschappelijke activiteiten spraken ons aan. Daarom hebben we ons bij Gagelstaete voor een appartement ingeschreven. Toen we aan de beurt waren, kwamen twee mensen van de woongroep kijken of we ons huis wel netjes bijhielden en of het klikte.” Dat was het geval, en zo trok het echtpaar negen jaar geleden in de woongroep.
Nog steeds mogen de huidige huurders zelf op zoek naar nieuwe bewoners, al zijn de huisbezoeken afgeschaft. “Mensen die hier graag willen wonen, komen langs voor een praatje”, vertelt Henk, die tot vorig jaar voorzitter was van de woongroep. “Als de kennismaking van beide kanten bevalt, komen ze op de wachtlijst.”
Woongroep Gagelstaete bestaat sinds 2000 en ligt aan de rand van Park De Gagel. Op de begane grond is er een gemeenschappelijke ruimte. Daarboven liggen 24 appartementen, verdeeld over drie etages. Henk en Rikie wonen op de middelste.
Alle appartementen zijn ongeveer tachtig vierkante meter groot. Ze hebben drie kamers en een overdekt balkon (of “loggia”). Beneden is er een kleine gemeenschappelijke binnenplaats. Ook heeft iedereen daar een fietsenberging. Verder is er een gezamenlijk timmerhok.
“Een voorwaarde om hier te wonen, is dat je zelfredzaam bent”, vertelt Henk. “We zorgen niet langdurig voor elkaar, maar zijn wél goede buren. Ik had een buurvrouw van 96. Als ik ’s avonds het licht niet zag branden, ging ik altijd even naar haar toe om te vragen of alles goed was. Dat soort dingen gaat hier vanzelf omdat je elkaar goed leert kennen door de gemeenschappelijke activiteiten.”
Daarvan is er maar één verplicht: het happy hour (vergadering met borrel), elke laatste vrijdag van de maand. Wat er verder zoal te doen is? Henk: “Op maandagavond ga ik klaverjassen. Rikie is dan aan het rummikubben. En op dinsdagochtend drinken we beneden een kopje koffie.” Verder kunnen de bewoners zich inschrijven voor bijvoorbeeld een dagje uit of een concert. “Zo kweken we gemeenschapszin. Niemand hoeft hier eenzaam te zijn.”
Die gemeenschapszin is er niet altijd vanzelf, heeft Henk gemerkt. “De helft van onze bewoners is rond de tachtig. De nieuwkomers zijn vaak ongeveer zestig jaar. Die organiseren andere activiteiten. Of ze willen bijvoorbeeld graag nieuwe stoelen in de gemeenschappelijke ruimte, terwijl dat van de oudere bewoners niet hoeft. Dat geeft weleens frictie, maar we komen er altijd uit!”
“Rikie en ik vinden die jongere bewoners juist hartstikke leuk. Nieuwe mensen hebben nieuwe ideeën. Bovendien: als je 32 mensen van tachtig jaar bij elkaar zet, gebeurt er niks. Die vallen allemaal in slaap.”
Af en toe trekken mensen zich terug van de wachtlijst omdat ze niet in Overvecht willen wonen. Een gemiste kans voor hen, vindt Henk. “In de media hoor je alleen de negatieve berichten uit de wijk. Wat goed is, komt nooit in het nieuws. De samenstelling van de wijk dwingt de mensen om dingen samen te doen. Daardoor is er in Overvecht is een mooie gemeenschap ontstaan.”
“Elke maand komt er een casemanager dementie kijken welke zorg we nodig hebben”
Henk wil graag in Gagelstaete blijven. Maar: “Indien nodig, zou ik een servicewoning in een woonzorgcentrum accepteren, als Rikie en ik daardoor bij elkaar kunnen blijven.”
Voorlopig redden ze zich echter nog in de woongroep. “Elke maand komt er een casemanager dementie kijken welke zorg we nodig hebben. Die heeft geregeld dat we tegenwoordig een schoonmaakhulp hebben. En dat er twee keer per week iemand komt kijken of Rikie zich redt met douchen. Eerst wilde ik dat allemaal niet. Tot ik zo moe was van het zorgen dat ik dertien uren achter elkaar sliep. Nu ben ik blij met de hulp de we krijgen.”